Sinds begin april zijn we vanuit Zuyd Vertalingen begonnen met het Walk & Talk project. Het doel van dit project is om asielzoekers uit het asielzoekerscentrum in Maastricht Nederlands te leren door een of twee keer per week met Nederlandse studenten te gaan wandelen. Natuurlijk geeft het de asielzoekers ook de nodige afleiding en kunnen ze sociale contacten opdoen. Jasper heeft samen met het AZC de organisatie en administratie op zich genomen. Zij zijn begonnen met mailtjes rondsturen om te vragen of er binnen Zuyd Nederlandse studenten zijn die mee zouden willen doen. Uiteindelijk waren er best wat aanmeldingen en zijn er veel studenten aan asielzoekers gekoppeld.
Ik doe zelf ook mee, samen met Roger. Wij lopen altijd samen met Eiad en Yaman, beide afkomstig uit Syrië. Roger en ik vonden het in het begin best spannend, want we hadden hier nog helemaal geen ervaring mee en wisten dan ook niet wat we moesten verwachten. Hoe groot is de taalbarrière? Hoe erg of zwaar is hun situatie geweest en wat voor onvoorstelbare dingen hebben ze meegemaakt? Over wat voor dingen gaan we het wel of juist niet hebben?
Gelukkig was er vanaf de eerste wandeling juist een hele chille en aangename sfeer. De gesprekken zijn vaak luchtig, maar soms komen er ook wel iets zwaardere onderwerpen aan bod. Roger en ik vragen daar nooit naar, maar geven hun zeker de ruimte om erover te praten, als zij dat willen. Soms is het natuurlijk wel lastig om te communiceren, zeker als de onderwerpen wat moeilijker of zwaarder zijn, maar ze doen echt goed hun best en zijn niet bang om te spreken. Ze houden het gesprek altijd lopende en switchen soms naar het Engels of gebruiken veel gebaren of mimiek om zich uit te drukken. Ik vind echt wel dat beiden al best goed Nederlands spreken en verstaan. Vooral Yaman is al ver met zijn taalverwerving. Hij heeft een bachelor tandheelkunde afgerond in Syrië en daarna de master Public Health in Hongarije gedaan. Nu is hij al een aantal maanden in Nederland. Hij is bezig een woning te regelen en wil ook graag beginnen met werken.
Eiad is ook goed op weg en wil graag Nederlandse lessen volgen. Hij werkt in een restaurant, want hij houdt veel van koken. Eiad heeft het vaak over zijn familie en videobelt bijna altijd even met zijn dochter als we aan het wandelen zijn. Met haar hebben we dus ook al kennis gemaakt. Eiad wil heel graag dat zijn familie naar Nederland komt. Ik kan me bijna niet voorstellen hoeveel pijn het moet doen om gescheiden te zijn van je familie. Of ja, een beetje wel aangezien ik zelf familie in Suriname heb wonen die ik nu alweer jaren niet heb gezien. Maar zijn situatie is anders. Hij is gescheiden van zijn gezin en is elke dag bang dat er iets ergs staat te gebeuren. Ik kan me dan ook niet voorstellen hoe het is om elke dag met die angst te leven. Het moet zo overweldigend zijn…
Ik heb veel respect voor Eiad en Yaman. Vaak hoor je negatieve berichten over asielzoekers of vluchtelingen, maar je mag wat mij betreft pas een oordeel vellen als je ze hebt leren kennen en ziet hoe ze hun leven hier proberen op te pakken. Ze proberen er echt het beste van te maken hier in Nederland. Als je weet wat voor dingen ze hebben meegemaakt die voor ons absoluut ondenkbaar zijn en ziet dat ze toch met zoveel veerkracht doorgaan, dan kan je dat alleen maar bewonderen. Ik bewonder het bijvoorbeeld dat ze dankbaar zijn, ook al hebben ze niet veel, en dat ze veel positiever in het leven staan nu ze hier een kans hebben. Ik ben zelf ook dankbaar dat ik ze heb mogen ontmoeten en dat ik ze zo mag helpen in het kader van mijn stage.
Comments