Toen (6-3-2020)
Het leven hier in Maastricht is heel anders dan thuis. De mensen zijn erg vriendelijk en dat was het eerste wat me opviel toen ik aankwam en ik was aangenaam verrast. Hetzelfde geldt voor het team van Zuyd Vertalingen dat ons zeer goed heeft ontvangen, ook al ben ik nogal verlegen.
Ik ben al een maand lang in Maastricht en ik moet zeggen dat het weer mij niet heeft verwend. Het leven als fietser begon voor mij hier een beetje moeilijk, want thuis doen we het bijna nooit, maar ik begin te genieten van fietsen. Nou, alleen als het niet regent, want dan wordt het een nachtmerrie. Een grappig verhaaltje: de eerste week dat ik hier aankwam, kreeg een van mijn banden een lekke band op weg naar huis, stond ik midden in de velden en moest ik de hele weg terug naar Maastricht lopen. Ik lach er nu om, maar die dag was ik niet aan het lachen haha.
Het begrijpen van het Nederlands van Nederland is een aanpassing geweest want onze docenten in België zijn Vlamingen, maar ik kom er beetje bij beetje bij. Ik kan het verschil al zien en ik heb een paar grappige uitdrukkingen geleerd zoals "doei doei". Het is geen uitdrukking die we op school leren, dus de eerste keer dat ik het hoorde, maakte het me aan het lachen en nu gebruik ik het ook. Professioneel gezien is het ook in deze laatste maand dat ik me heb kunnen realiseren dat vertalen echt is wat ik met mijn leven wil doen, en het is vooral dankzij Zuyd Vertalingen en het vertaalproject dat we op de Vertaalacademie moeten doen. Op onze universiteit, vind ik dat we niet zo goed zijn voorbereid op het professionele leven. Het is voor mij nog steeds alleen maar Nederlands praten dat moeilijker is, maar ik denk dat het vooral komt omdat ik niet zo veel durf te spreken, maar dat komt wel met de tijd. Het enige wat ik nu nog moet doen is aan de slag gaan en blijven werken!
Nu (16-4-2020)
Ik kan niet ontsnappen aan de opsluiting, en aangezien ik Belg ben en voorlopig in België woon, zal ik tot minstens 3 mei worden opgesloten, dat is wat we gisteravond van onze eerste minister hebben geleerd. Ik was inderdaad op Erasmus in Maastricht, maar een virus besloot anders. Ik ben niet naar huis gegaan omdat mijn ouders ver weg wonen, dus ik ben nog steeds aan de Nederlandstalige kant van België, het is niet gemakkelijk om weg te zijn van mijn familie, maar het is wel noodzakelijk.
Natuurlijk moest onze werkwijze worden aangepast; we volgen de cursussen van Zuyd Hogeschool online en we werken vanuit huis voor Zuyd Vertalingen, maar wat betreft het einde van ons jaar en ons diploma zitten we een beetje in het duister. We zijn met z'n tweeën (Margaux en ik) van Mons naar Maastricht gekomen en we hebben geen idee hoe ons jaar zal verlopen. Inderdaad, als de school in juni opnieuw opent, maar de grensovergangen naar België gesloten blijven, kunnen we onze examens niet afleggen. Dus we zitten in een delicate situatie, de leraren vertellen ons om te zien hoe de dingen zich ontwikkelen en niet om te benadrukken, dus voor het moment blijven we de cursussen en het werk volgen en wachten we op meer nieuws. In de tussentijd probeer ik van de zon te genieten en ik ben niet alleen, een eekhoorn heeft besloten zich in mijn tuin te vestigen.
